IN MEMORIAM

 

 

                                                Zuster Margaretha van Bentum ( Jeanne Miriam )

          

                                                   Geboren te Driel :      26 augustus 1919

                                                   Eerste professie :      28 oktober   1951

                                                   Overleden te Nuland : 3 juli           2006

 

Met veel meeleven van medezusters, familie, vrienden en kennissen werd Zr.Margaretha begraven op 6 juli 2006 op begraafplaats Munsel te Boxtel, waar zij rust temidden van haar medezusters.Gedurende de eucharistieviering ten afscheid in de kapel van het woonzorgcentrum Molenweide te Boxtel, verwoordde Zr. Tiny Hölscher haar leven als volgt.

 

Wij zijn allen hier samengekomen om gedurende deze Eucharistieviering dankbaar het leven van onze zuster Margaretha van Bentum te gedenken en haar aan de Heer toe te vertrouwen. Na een lang en werkzaam missionarisleven is zij toch nog tamelijk onverwachts van ons heengegaan in de vroege morgen van 3 juli, in het bijzijn van enkele verzorgsters en medezusters waaronder Leny haar zus, die Greet in haar laatste uren mocht bijstaan.

 

Zuster Greet werd geboren op 26 augustus 1919 te Driel. Zij was de zesde in een gezin van 11 kinderen. Haar ouders gingen hen voor in het geloof, één zoon werd priester en drie van hun dochters waaronder ook Greet, voelden zich geroepen tot het religieuze missionarisleven en traden in bij de Witte Zusters.

 

Greet, als oudere zus, nam de zorg op zich voor de jongste vijf kinderen, “de kleintjes”. Zij stond altijd klaar met goede raadgevingen en nam ze iedere dag mee op de nogal lange weg naar de kerk en daarna naar school. Vóór het samen weer naar huis gaan werd er altijd een kort bezoekje in de parochiekerk gebracht om de Heer te danken voor de afgelopen dag.

 

Toen zij de lagere school af had, was het de bedoeling dat zij thuis zou komen helpen op de boerderij. Maar Greet wilde erg graag studeren en zodoende mocht zij samen met haar zus Gonny naar de Mulo om later de opleiding voor lerares landbouwhuishoudonderwijs te volgen.

 

Na het behalen van haar Akte van Bekwaamheid kon zij meteen aan de slag en vol trots overhandigde zij haar eerste salaris aan haar ouders. Zij had al eerder willen intreden, maar wilde het haar ouders niet aandoen en voelde zich verplicht hen eerst iets terug te geven. Dit sterke plichtsgevoel tekende haar hele leven.

 

Haar verlangen om aan haar roeping als zuster missionaris te beantwoorden werd steeds sterker. Na vier jaar directrice te zijn geweest van een landbouwhuishoudschool nam zij haar besluit en op 1 september 1949 trad zij in  bij de Missiezusters van Onze Lieve Vrouw van Afrika. Haar zus Leny was haar al voorgegaan en ook Agaath zou hen later volgen.

 

Na 1 ½ jaar opleiding in Maarn en Esch deed zij haar eerste geloften op 28 oktober 1951, het feest van Christus Koning, en vertrok vervolgens naar ons Moederhuis Birmandreis, in Algiers voor een aanvullend internationaal vormingsjaar. Soms werd zij gevraagd kookles te geven, maar dat viel niet mee in de Franse taal, schreef zij later.

Toen volgde haar benoeming voor Tanganyika, het huidige Tanzania. Na een verblijf van enkele maanden in Engeland, om haar diploma Engels te behalen vertrok zij in juli 1953 vol goede moed naar Karema, een plaats aan het Tanganyika meer, waar zij belast werd met het huishoudonderwijs in de z.g. “Middle School” aldaar.

 

Zuster Jeanne Miriam, zoals ze toen heette, was een diep godsdienstige, hartelijke, toegewijde medezuster en een bekwame onderwijzeres. Zij deed haar werk graag, had een goede discipline en wist de meisjes te inspireren en aan te moedigen. De meeste van hen slaagden dan ook voor hun examen en konden vervolgens verder studeren.

 

Daarnaast droeg zij met een medezuster de zorg voor het internaat. Haar religieuze leven kwam voor haar op de eerste plaats en zij was heel trouw en nauwgezet waar het haar geestelijk leven betrof.

 

Karema lag afgelegen en kon dikwijls alleen bereikt worden via het meer waar eens in de drie weken de boot langs kwam met producten en brieven. In 1959 verhuisde daarom de school in zijn geheel naar Sumbawanga, dat gemakkelijker bereikbaar was.

 

Greet werd aangesteld tot overste van de communiteit, maar een jaar later al werd zij benoemd in Chala als novicemeesteres voor de diocesane Afrikaanse Congregatie van het bisdom van Sumbawanga.

Dit was een heel andere taak, maar na even wennen een móóie taak waar zij met grote voldoening op terug keek. Ik heb er zulke goede contacten met de zusters aan over gehouden, getuigde zij later.

 

Na een welverdiende vakantie en een cursus in geestelijke vernieuwing vertrok zij in 1967 weer naar Tanzania. Zij was benoemd voor Kakonko maar al gauw werd deze post overgedragen aan de Afrikaanse zusters en vertrok zij naar Kasulu waar zij belast werd met onderricht aan de vrouwen van de catechisten.

 

Deze laatsten volgden een cursus van twee jaar in de catechistenschool. Naast de praktische huishoudlessen kon zij ook leiding geven aan de moeders over de opvoeding van de kinderen en hen voorbereiden op hun taak als echtgenote van een catechist.

 

Na tien jaren van heerlijke contacten met deze Afrikaanse vrouwen, zoals zij zelf zei, keerde zij in 1978 naar Nederland terug, om de verantwoording voor de communiteit van Esch op zich te nemen. Dat was een heel verschil met wat zij gewend was, maar met haar gebruikelijke edelmoedigheid zette zij zich in voor haar medezusters.

 

In 1985 mocht zij naar Villa Vecchia, ons generalaat in Frascati, voor een speciale sessie. Om gezondheidsredenen kon zij daarna niet terug naar Afrika en bleef vervolgens in Frascati waar zij belast werd met de bibliotheek. Zij was er graag en ging helemaal op in haar werk, zij repareerde en classificeerde boeken en had altijd een vriendelijk woord voor de zusters die haar raadpleegden.

 

Toen in 1993 Villa Vecchia gesloten werd keerde zij voorgoed terug naar Nederland en wel naar Huize Steenwijk in Vught.

In augustus 1996 werd het duidelijk dat zij wat rustiger aan moest doen en nam zij haar intrek in Huize La Verna in Wijchen waar zij zich al gauw thuis voelde. Acht jaar lang was zij een geliefde bewoonster van La Verna, maar toen haar krachten begonnen te verminderen en zij meer zorg nodig had verhuisde zij eind 2004 naar St. Jozefoord te Nuland.

 

Daar werd zij nog 1 ½ jaar liefdevol verpleegd. Zij was vriendelijk tegen iedereen en uiterst dankbaar voor alles wat voor haar gedaan werd. Ook haar medezusters omringden haar met liefde en aandacht en hielpen haar indien nodig. Als het weer het toeliet maakten zij graag een wandeling met haar in de prachtige bosrijke omgeving.

 

Toch ging zij zienderogen achteruit en namen haar krachten af. Verschillende keren leek het einde nabij, maar telkens kwam zij er weer bovenop. Er waren ogenblikken van afwezigheid maar ook kon zij weer heel alert zijn en rake antwoorden geven. Drie dagen voor haar overlijden genoot zij nog van het bezoek van haar twee zussen, niet vermoedend dat het de laatste keer zou zijn.

 

Zondagavond 2 juli verergerde plotseling haar toestand. Haar zussen werden geroepen en tot haar grote vreugde kon Leny deze laatste nacht bij haar waken.Tegen de ochtend overleed Greet en gaf zij haar leven terug aan haar Schepper. Zij had de goede strijd gestreden en mocht het nieuwe leven ingaan samen met haar Heer die zij al die jaren zo trouw had gediend.

 

Onze oprechte dank gaat uit naar allen die haar tot het laatste toe liefdevol hebben verpleegd.

           

In haar verliezen we een lieve, zorgzame, en hartelijke medezuster. In haar vele verschillende werkzaamheden bleef zij de serene en toegewijde missionaris, die veel van de Afrikaanse zusters, meisjes en vrouwen hield en bijdroeg aan hun ontwikkeling. Haar geestelijk leven betekende veel voor haar en zolang zij kon had het gebed een belangrijke plaats  in haar leven.

 

We nemen nu afscheid van haar in het vertrouwen dat zij leeft bij God.

 

Lieve Greet, rust in vrede.